گاهی یک دفتر داری ...هر از چند گاهی دلت حرف هایش انباشته می شود ...می آیی کمی مینویسی برای دفتری که فقط به چشمانت خیره خیره نگاه می کند...و بهتر از همه تو را درک میکند...با ثبت و به رخ کشیدن ِ حرف های ِ نا گفته تو...

گاهی امتحان کرده ای و کمی از این حرف ها را با دیگران گفته ای.

خب بی فکری دیگر...آخرش میزنند توی سرت که چرا نا امیدی...چرا گیر میدهی!

نه !نه نا امیدم!نه گیر داده ام!

فقط دلم هوس کرده یک استکان چای بنوشد.

آن هم با امام عصرش

آن هم در آرامش دنیا

خسته ام!

از همه دنیای بی امام عصر

از همه دنیایی

که نمیتوان حتی با امام عصرت یک استکان چای بنوشی!

پ.ن:بوی عطر چای دارچین می آید...